Mangyari Lamang

I heard this poem for the first time from one of our most memorable Ateneo professors, Sir Bobby Guev. The way he read it gave me goosebumps. It's as if every word coming from him was shaped by years of experience. I knew he read this poem every semester to his students, but it never sounded like a routine. We were in a theater, it was his one man show, and we were all mesmerized by Bobby Guev. May pusong kasama.

Fortunately, a friend reread it again several days ago when he talked to a group of students having a retreat. Allow me to share it with you guys, although it's better if you listened rather than read. 

-------------------------------------------------------------------------------

Mangyari lamang ay tumayo ang mga

nagmamahal

Nang makita ng lahat ang mukha ng pag-ibig

Ipamalas ang tamis ng malalim na pagkakaunawaan

Sa mga malabo ang paningin.

Mangyari lamang na tumayo rin ang mga nagmahal at

nasawi

Nang makita ng lahat ang mga sugat ng isang bayani

Ipadama ang pait ng kabiguan

Habang ipinagbubunyi ang walang katulad

Na kagitingan ng isang nagtaya.

Mangyari lamang ay tumayo ang mga

nangangambang magmahal

Nang makita ng lahat ang kilos ng isang bata

Ipamalas ang katapatan ng damdamin na pilit ikinukubli

Ng pusong lumaki sa mga engkanto’t diwata.

Mangyari lamang na tumayo ang

nagmahal, minahal at iniwan

Ngunit handa pa ring magmahal

Nang makita ng lahat ang yaman ng karanasan

Ipamalas ang katotohanang nasaksihan

Nang maging makahulugan ang mga paghahagulhol sa dilim.

At sa mga nanatiling

nakaupo

Mangyari lamang ay dahan-dahang tumalilis

Palabas sa nakangangang pinto

Umuwi na kayo!

At sumbatan ang mga magulang

Na nagpalaki ng isang halimaw.

At sa lahat ng mga nakaiwang nakatayo

Mangyari lamang na hagkan ang isa’t isa

At yakapin ang mga sugatan

Mabuhay tayong lahat

Na nagsisikap makabalik sa ating pinagmulan

Manatiling masaya at higit sa lahat

Magpatuloy sa pagmamahal.

by Rico Abelardo